فضای جغرافیایی، رسانه های ارتباطی انبوه و گشتل تکنولوژی

این مقاله به دنبال تبیین هرمنوتیکی (بینامتنی) تأثیر بازنمایی های رسانه ای در دگرگونی های فضایی است؛ از این رو هستی های فضایی نوینی را می کاود که به نوعی مدلول این ارتباط است. در دوران پسامدرن، رسانه ها در واقع کنش گران اصلی در هویت بخشی و تفسیر موضوعات محیطی هستند و با توجه به تکثر هویت ها و چندگانگی تجربة فضایی ما با دیکته های فضایی که ریشه در انگاره های مطلق گرایانه و اقلیدسی از فضا دارند زندگی نمی کنیم. عرصه های غیر قابل کنترل رسانه ها، آشفتگی و کثرت معانی و ایماژها در هنر معاصر و خیال پردازی های ظریف و شاعرانه، حاد واقعی و شکل گیری جامعة مصرفی انبوه، و بحران نشانه ها همه منتج از تبلیغات و بازنمودهای رسانه ای است که به نوعی به بحران بازنمایی نشانه شناختی در شهر معاصر منجر شده است. این مقاله هم چنین از منظر هستی شناسی هایدگر به گشتل تکنولوژی، پگاه فضایی ـ مکانی ناشی از آن در شهر را می کاود؛ بنابراین معطوف به کارکرد و چگونگی گفتمان تکنولوژی و فضا نیست بلکه ناظر بر چیستی این گفتمان است.